از شيخ مفيد رحمه الله نقل شده كه از جابر بن عبدالله روايت كرده كه گويد:

وقتي علي بن الحسين عليه السلام را شهيد كردند، جناب سيدالشهداء عليه السلام گريان و نالان وارد خيمه شد و از خود مأيوس شده بود. سكينه عليهاالسلام چون پدر بزرگوار خود را گريان ديد، عرض كرد:


«يا أبه! مالي أراك تنعي نفسك و تريد طرفك؟ أين أخي علي؟»؛

اي پدر جان! چه شده كه نزديك است روح شريفت پرواز و چشم هايت به هر طرف مي گردد؟ برادرم علي كجاست؟

حضرت فرمود: اي سكينه! برادر تو را كشتند.

چون سكينه عليهاالسلام اين سخن را شنيد فرياد «يا أخاه! وا مهجة قلباه!» برآورد و خواست كه از خيمه بيرون آيد، سيدالشهداء عليه السلام پشت سر او روانه شد و فرمود:

«يا سكينة! اتقي الله و استعملي الصبر»؛

اي سكينه! از خدا بترس و در مصايب روزگار صبر نما.

سكينه عليهاالسلام گفت:

«يا أبتاه! كيف يصبر من قتل أخوها و شرد أبوها»؛

اي پدر! چگونه صبر كند كسي كه برادرش را كشتند و پدر را تنها گذاشتند و جمعيت او را پراكنده كردند؟

حضرت فرمود: (انا لله و انا اليه راجعون) [1] . [2] .