بلي، امام حسين عليه السلام در هنگام كشته شدن برادران، برادرزادگان و فرزندان و وقت ملاحظه ي غريبي كودكان و زنان و شنيدن ناله ي «العطش! العطش!» كودكان، گريه مي كردند، و لكن گريه ي ايشان نه از جهت عدم صبر و رضاي بر قضاي الهي بود؛

زيرا كه اگر گريه بر مصيبت را دليل بر عدم رضا داني، پس بايست گفت كه: پيغمبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم و علي مرتضي عليه السلام نيز راضي نبودند، زيرا كه ايشان نيز در اين مصيبت بسيار گريستند.

و همچنين سلف نيز بر مصايب خود و در هنگام مصيبت مي گريستند، چنانچه حكايت گريستن يعقوب عليه السلام و يوسف عليه السلام معروف است و گريه ي آدم عليه السلام و داوود عليه السلام مشهور و نوحه ي نوح عليه السلام مشهور و گريه ي فاطمه عليهاالسلام در مصيبت پدر بزرگوارش مشهور است. [1] .