آه! آه! چون بر زمين افتاد صدا زد: «يا أبا عبدالله عليك مني السلام».

وبه روايتي: فرياد زد: «يا أخاه! أدرك أخاك». [1] .

چون آواز آن كشته ي به خون آغشته به گوش سيدالشهداء عليه السلام رسيد، سوار بر اسب شده و آن را به ميدان تاخت و آن گروه بي حيا را ازسر آن حضرت دور كرد. چون برسر نعش برادر رسيده ديد دست هاي آن بزرگوار بريده، بدنش پر از خون و


سرش شكافته و در ميان خاك و خون افتاده بي اختيار شروع به گريه كرد و گفت:

«الان انكسر ظهري و قلت حيلتي»؛ [2] .

حال كه برادرم كشته شد، پشتم شكست و چاره ام تمام شد.



كسروا بقتلك ظهر سبط محمد

وبكسره انكسرت قوي الاسلام



يا اباالفضل العباس! با كشتن تو پشت فرزند پيغمبر صلي الله عليه و آله و سلم را شكستند و با شكستن پشت او، پشت اسلام را شكستند.



قطعوا بقطع يديك أيدي السبط

و انقطعت به أيدي النبي السامي



با بريدن دست هاي تو، دست برادر تو را بريدند و با بريدن دست هاي او، گويا دست هاي پيغمبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم را قطع كردند.

شيخ فخرالدين رحمه الله مي گويد:

چون امام حسين عليه السلام برادر خود را با اين حالت ديد، فرياد: «وا أخاه! وا عباساه! وا مهجة قلباه!» بلند كرد و مي فرمود: فراق تو بر من سخت و دشوار است اي برادر!

آنگاه او را به پشت اسب گذارده و به خيمه آورده. او را بر در خيمه گذاشت و آن قدر گريست كه از براي گريه، غش كرده و مدهوش گرديد. [3] .

و لكن از كلام ديگران، آوردن نعش مطهر او را به در خيمه، مستفاد نمي شود. [4] .

(انا لله و انا اليه راجعون). [5] .