در حديثي آمده:

روزي امام حسين عليه السلام خدمت جد بزرگوار خود رسيد، ابي بن كعب در نزد رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم بود، حضرت به امام حسين عليه السلام فرمودند:

«مرحبا بك [يا أبا عبدالله!] يا زين السماوات والأرض!»؛

خوش آمدي اي [ابا عبدالله! اي] زينت آسمان ها و زمين ها!

ابي بن كعب گفت: آيا به غير از تو، كسي زينت آسمان ها و زمين ها مي باشد؟

حضرت فرمود:


اي ابي بن كعب! «والذي بعثني بالحق نبيا! ان الحسين بن علي عليهماالسلام في السماوات أعظم مما هو في الأرض»؛ [1] .

به خدايي كه مرا به حق به رسالت فرستاده! كه حسين عليه السلام در آسمان ها عظيم تر از آنچه در زمين است، مي باشد و در جانب راست عرش الهي اسم او نوشته كه:

«ان الحسين مصباح الهدي و سفينة النجاة»؛

حسين عليه السلام چراغ راه هدايت و كشتي نجات امت است.

آنگاه رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم دست او را گرفته و فرمود:

ايها الناس! اين حسين بن علي است او را بشناسيد، بر شما مشتبه نگردد، او را تفضيل دهيد همچنان كه خدا تفضيل داده. به خدا قسم! كه جد او از جد يوسف بن يعقوب افضل و برتر است. حسين عليه السلام جدش و پدر، مادر، جده و برادرش در بهشتند و دوستان ايشان و دوستان دوستان او در بهشتند... [2] .

انس بن مالك مي كويد:

يكي از اصحاب سيدالشهداء عليه السلام فوت شده بود، آن حضرت به جهت نماز او حاضر شد. بعد از نماز، حضرت حركت كرد، ابوهريره را ديدم كه هرجا آن حضرت پا مي گذاشت خاك آن موضع را بر مي داشت و بر روي خود مي ماليد.

حضرت به او فرمودند: چرا چنين مي كني اي ابوهريره؟

او عرض كرد: «دعني يابن رسول الله!»؛ مرا به كار خود واگذاريد [اي فرزند رسول خدا!].

«فوالله! لو يعلم الناس مثل ما أعلم من فضائلك لحملوك علي أحداقهم فضلا عن أعناقهم»؛

به خدا قسم! اگر مردم فضايل تو را بدانند، همان گونه كه من مي دانم، هرآينه


تو را بر ديده ها بنشانند چه رسد دوش هاي خود؟!

يابن رسول الله! با همين دو گوش خود از جد بزرگوارت مكرر شنيدم كه بر منبر خود مي فرمودند:

«ان هذا ولدي لحسين، سيد شباب أهل الجنة، و انه سيموت مذبوحا ظمئآنا مظلوما»؛ [3] .

اين فرزندم حسين عليه السلام سيد جوانان اهل بهشت است، به زودي او را با لب تشنه در حالتي كه مظلوم است، ذبح خواهند كرد.