فسبحان الله! عجب بليه اي بود اين بليه و عجب مصيبتي بود اين مصيبت، عجب داغي بر دل شيعيان گذاشتند و عجب غمي بر اهل زمين و آسمان اندوختند.

عجب آشوبي در اسلام پديد آوردند، عجب غوغايي در عالم انداختند و عجب اضطرابي در جن و انس واقع شد.

ابن قولويه از صفوان جمال روايت كرده كه گويد:

با جناب صادق عليه السلام در راه مدينه بوديم و به مكه مي رفتيم، گفتم: يابن رسول الله! به چه علت شما را محزون، اندوهگين و دل شكسته مي بينم؟

فرمود:

«لو تسمع ما أسمع لشغلك عن مسألتي»؛


اگر مي شنيدي آنچه را من مي شنوم هر آينه تو را حالتي عارض مي شد كه نمي توانستي از اين امر سؤال كني.

گفتم: شما چه مي شنويد؟

فرمود:

ابتهال و تضرع ملائكه به سوي خداوند را در نفرين و لعنت كردن بر قاتلان اميرالمؤمنين عليه السلام و قاتلان حسين عليه السلام مي شنوم، همچنين نوحه ي جنيان و گريه و جزع و فزع ملائكه اي كه بر دور قبر آن حضرتند، مي شنوم.

«فمن يتهنأ مع هذا بطعام أو شراب أو نوم؟»؛

پس با استماع اين اصوات و مشاهده ي اين احوال چگونه خوردن، آشاميدن يا خوابيدن گوارا مي باشد؟ [1] .

حارث بن اعور گويد: حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام فرمودند:

«بأبي أنت و امي [2] الحسين المقتول بظهر الكوفة، [والله!] كأني [أنظر الي] الوحش [3] مادة أعناقها الي قبره [4] [يبكونه] يرثونه ليلا حتي الصباح»؛

پدر و مادرم فداي حسين عليه السلام باد! آن حسيني كه او را در پشت كوفه شهيد مي كنند، گويا او را مي بينم كه وحشيان صحرا گردن هاي خود را به جانب قبر او كشيده اند و بر او از شب تا صبح گريه و مرثيه مي كنند.

«فاذا كان كذلك، فاياكم والجفاء»؛

پس اگر چنين باشد بپرهيزيد شما از جفا كردن به او! [5] .