و به روايت سيد ابن طاووس رحمه الله:

پس از او، سويد بن عمرو بن ابي المطاع - كه از بزرگان و بسيار نماز گزارندگان و ثابت قدمان بود - روانه ي ميدان شد. او مثل شير خشمناك، خود را به هر طرف مي زد و مي انداخت و به هر طرف حمله مي كرد، عاقبت آن قدر زخم بر بدن شريفش زدند كه در ميدان افتاد و در عدد كشتگان محسوب شد و حس و حركت بر او نماند و بي هوش شد و كسي به او نپرداخت، رمقي بر جانش باقي مانده بود.

بعد از آن كه به هوش آمد و گوش داد، ديد كه يكي مي گويد: «قتل الحسين»؛ حسين را كشتند.

وي برخاست و حركت كرد و كاردي را كه در چكمه ي خود داشت، بيرون آورد با آن حال شروع به قتال كرد و جنگ نمود تا آن كه او را به درجه ي رفيعه ي شهادت رسانيدند. [1] .