سيد جليل، ابن طاووس رحمه الله ذكر كرده:

آنگاه حنظلة بن سعد [1] شامي آمد و در پيش روي آن پيشرو سالكان طريق جان بازي ايستاده، هر نيزه و تيري كه به جانب آن امام اخيار مي آمد به صورت و سينه ي خود مي خريد و ندا مي كرد:

(يا قوم اني أخاف عليكم مثل يوم الأحزاب - مثل دأب قوم نوح و عاد و ثمود) [2] ... تا آخر آيه. [3] .

صاحب «مناقب» مي گويد: آن حضرت فرمودند:

يابن سعد! خدا تو را رحمت كند، ايشان مستحق عذاب شدند كه دعوت تو را رد كردند و به عوض آن، دشنام دادند و تير و نيزه بر تو زدند و چگونه مستحق نباشند و حال آن كه اصحاب تو را كشتند؟!

عرض كرد: راست فرمودي فداي تو شوم! آيا به سوي خداوند نمي رويم و به اصحاب خود ملحق نمي شويم؟

حضرت فرمود:

برو به سوي آن چيزي كه از براي تو از دنيا و ما فيها بهتر است. و به سوي ملكي كه هرگز زايل نمي شود.

پس گفت:

«السلام عليك يابن رسول الله! صلي الله عليك و علي أهل بيتك و جمع بيننا و بينك في جنته»؛

[سلام بر تو اي فرزند رسول خدا!] سلام و صلوات خدا بر تو و بر اهل بيت تو، خدا ميان ما و تو را در دار رحمت خود جمع كند.


حضرت فرمود: آمين آمين.

پس پا در ميدان مردانگي نهاده، قتال عظيمي كرد، تا آخرالامر از كثرت جراحات از پا درآمده به ساير شهدا ملحق شد. [4] .