در اين هنگام، ابوتمامه ي صيداوي پيش آمد و عرض كرد:

«يابن رسول الله! نفسي لنفسك الفداء! هؤلاء اقتربوا منك، [و] لا والله! لا


تقتل حتي اقتل [دونك] و احب أن ألقي الله ربي و قد صليت هذه الصلاة»؛

فداي تو شوم! اين گروه اشرار به تو نزديك شده اند و مي خواهم جان خود را فدا كنم و اين فيض را با تو دريابم و نماز وداع را با تو بخوانم.

وقتي آن جناب اسم نماز را شنيد، از سينه ي پردردش آهي كشيد، پس سر به آسمان كرد و فرمود:

[«ذكرت الصلاة، جعلك الله من المصلين. نعم، هذا أول وقتها»].

نماز را بيادم آوردي، خدا تو را از نمازگزاران گرداند،بلي اول وقت نماز است.

آنگاه فرمود: از ايشان مهلت طلبيد تا نماز گزاريم.

چون مهلت خواستند، حصين بن نمير گفت: نماز شما مقبول نيست.

حبيب بن مظاهر گفت: اي غدار! نماز فرزند سيد ابرار مقبول نيست و نماز چون تو نابكار مقبول است؟!

آن ملعون در غضب شده و بر حبيب بن مظاهر حمله كرد. حبيب بن مظاهر ضربتي بر روي اسب آن ملعون زد، اسب از جا درآمد، آن ملعون از اسب درافتاد، حبيب خواست او را بكشد؛ ولي اصحابش او را ربودند.

آن حضرت به زهير بن قين و سعيد بن عبدالله فرمود: پيش روي من بايستيد تا نماز گزارم.

آن دو بزرگوار، جان هاي خود را فداي آن سيد ابرار كرده، آن جناب با ساير اصحاب مشغول نماز شدند و به طريق نماز خوف، نماز را ادا كردند و هر تير و نيزه اي كه از آن قوم به جانب آن امام عالميان مي آمد آن دو بزرگوار آن را بر جان خود مي خريدند، تا آن كه سعيد با سعادت از كثرت جراحات از پا درآمد و مي گفت: خداوندا! ايشان را لعنت كن مثل لعنت عاد و ثمود. خداوندا! بر پيغمبر خود از من سلام برسان.

خدايا! آنچه را متحمل شدم از الم جراحت ها، همه به ياري ذريه ي پيغمبر تو بود، پس تو آنان را ياري كن.

اين را گفت و مرغ روحش به سراي جاويد شتافت، چون شهيد شد سيزده چوبه ي


تير بر بدنش يافتند، و اين علاوه بر آنچه از زخم نيزه و شمشير به او رسيده بود. [1] .

و به روايت ابن نما رحمه الله: فرصت نماز به ايشان ندادند، بلكه نماز را به ايما و اشاره فرادي خواندند. [2] .