پس جناب امام حسين عليه السلام به برير بن خضير - كه از علما و زهاد و اصحاب آن حضرت بود - فرمودند: اي برير! با اين قوم گفت وگو كن.

برير پيش رفت و گفت: اي قوم! از خدا بترسيد، به تحقيق كه اهل بيت پيغمبر صلي الله عليه و آله و سلم در ميان شما هستند، و اينان عترت او و ذريه و دختران او مي باشند. پس بگوييد چه در نظر داريد؟

گفتند: مي خواهيم ايشان را به نزد امير ببريم.

گفت: آيا نمي گذاريد آنان به جاي خود برگردند؟ واي بر شما اي اهل كوفه! آيا نوشته هاي خود و عهدنامه هايي كه با ايشان داشتيد كه ايشان را ياري كنيد و جان خود را در راه ايشان دربازيد، تا ايشان را به سوي بلاد خود كشانديد؛ فراموش كرديد؟ آنگاه كه به سوي شما آمدند، دست از ياري ايشان برداشتيد و مي خواهيد ابن زياد را بر ايشان مسلط گردانيد و ايشان را از آب منع كرديد؛ «فبئسما خلفتم نبيكم في ذريته». شما را چه شده؟ خدا شما را در روز تشنگي سيراب نگرداند.

جمعي در جواب او گفتند: «يا هذا! [فلاني!]» نمي فهميم چه مي گويي.

برير گفت: حمد خدايي را كه بصيرت مرا درباره ي شما زياد كرد.

سپس آنان را نفرين نمود ودشمنان او را تيرباران كردند و برير با غضب برگشت.