اما آن كه حسنين عليهماالسلام دو كفل رحمت و دو نصيب عظيم از كرامت الهي مي باشند؛ ظاهر است، زيرا كه آنها سبب نزول رحمت هاي الهي و دو منبع كرامت و دو وسيله ي عظيم به سوي رحمت هستند.

چنانچه از ابن عباس روايت شده كه پيغمبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم در مورد حسنين عليهماالسلام فرمودند:

«من أحبهما كان معي في الجنة و من أبغضهما كان في النار»؛

كسي كه آنها را دوست بدارد در بهشت با من مي باشد، و كسي كه آنها را دشمن بدارد، جايگاه او در آتش است. [1] .

و به طريق مخالفان، از ابي هريره روايت شده كه گويد:

روزي پيغمبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم به سوي ما بيرون آمد در حالي كه حسن عليه السلام را به دوش راست و حسين عليه السلام را به دوش چپ سوار كرده بود، گاهي اين را مي بوسيد و گاهي آن را.

وقتي نزد ما رسيد، مردي پرسيد: تو آنها را دوست مي داري؟

فرمودند:

«من أحبهما فقد أحبني»؛ كسي كه ايشان را دوست بدارد، مرا دوست داشته است. [2] .


و از پيغمبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم روايت كرده كه فرمودند:

بي انذرتم [و] بعلي [بن أبي طالب] اهتديتم [و قرء: (انما أنت منذر و لكل قوم هاد)]؛ [3] .

به واسطه ي من از عذاب خدا ترسانيده شديد و به واسطه ي علي [بن أبي طالب] عليه السلام هدايت يافتيد [و اين آيه را قرائت فرمود كه: «همانا تو بيم دهنده اي و براي هر گروهي هدايتگري است»].

و بالحسن اعطيتم الاحسان وبالحسين تسعدون و به تشقون؛ [4] .

احسان هاي الهي به واسطه ي حسن عليه السلام به شما مي رسد، و به واسطه ي حسين عليه السلام سعيد و شقي مي شويد.

ألا و انما الحسين [5] باب من أبواب الجنة، من عانده حرم الله عليه رائحة الجنة؛ [6] .

آگاه باشيد! حسين، دري از درهاي بزرگ بهشت است، [هر كس با او دشمني نمايد، خداوند بوي بهشت را بر وي حرام مي كند].

اگر تأمل كني، مي فهمي كه اكثر خلق از اين در، داخل بهشت مي شوند. ببين هر روز چه قدر به وسيله ي آن بزرگوار مستحق بهشت مي شوند، يا به جهت زيارت، يا به جهت گريه ي بر او، يا به جهت اعانت بر گريه كنندگان، يا به جهت اقامه ي عزاي او، يا به جهت امور ديگري كه مرجع و بازگشتش به سوي اوست.