در اين هنگام برادران، فرزندان، برادرزادگانش و اولاد عبدالله بن جعفر - كه خواهرزاده ي آن حضرت بودند - زبان معذرت گشودند. جناب عباس عليه السلام به سخن درآمده و ديگران از او متابعت كردند، عرض كردند:

لم نفعل ذلك؟ لنبقي بعدك؟ لا أرانا الله ذلك أبدا؛

دست از ياري تو برداريم كه بعد از تو زنده باشيم، خدا هرگز نخواهد كه بعد از تو زنده باشيم، زندگي دنيا بي تو به كار نمي آيد.

آن حضرت فرمود:

يا بني عقيل! حسبكم من القتل بمسلم، فاذهبوا أنتم فقد أذنت لكم؛

اي اولاد عقيل! شهادت مسلم براي شما بس است، برگرديد، من شما را اذن مي دهم، برويد.

آنان جواب گفتند - و به روايت ابن بابويه: عبدالله بن مسلم در جواب گفت -:


آيا مردم چه مي گويند كه ما بزرگ و آقاي خود و بني عم خود را كه بهترين بني اعمام اند، تنها واگذاريم و حتي تيري با ايشان نيندازيم و شمشير و نيزه بكار نبريم و ندانيم چه بر سر ايشان آمد. به خدا! هرگز چنين نكنيم. و لكن جان، مال و عيال خود را فداي تو خواهيم كرد، تا هر چه بر سر تو آيد بر سر ما نيز آيد؛ «فقبح الله العيش بعدك».