آري، اگرچه آن سعادتمندان دست از جان برداشتند، لكن به ملك جاودان رسيدند، سعادت دو جهان را دريافتند و به عشرت خانه ي قدس شتافتند و خود را داخل «حزب الله»، «جندالله» و «انصارالله» نمودند و محسود و مغبوط همه ي شهيدان شدند و تا قيامت، مخاطب به خطاب: «بأبي أنتم و امي» همه ي مؤمنان گريدند (و ذلك فضل الله يؤتيه من يشاء). [1] .

اما گمان نكني كه هركس بتواند پا در اين ميدان گذارد، و بتواند از اين معني دم زند.

مدعي اين معني بسيار است، اما دعوي خبر كاذب، شاهد بر اين نيست. كساني كه در جست و جوي اين حديث به گفت وگويي قانع شوند بر ساحل اين بحر خشك لب، خواهند بود، چه بسيار بودند همرهان مسلك محبت كه بعد از استشمام رايحه ي بلا، كه از لوازم محبت و ولا مي باشد (ليميز الله الخبيث من الطيب) [2] هر يك بي وفايي را پيش گرفته از يمين و يسار متفرق شدند.

چنانچه در تفسير امام حسن عسكري عليه السلام از آن حضرت روايت شده كه حضرتش فرمودند:

هنگامي كه كساني كه با امام حسين عليه السلام بودند در معرض امتحان برآمدند، آن حضرت به لشكر خود فرمود:

بيعت را از شما برداشتم به قبايل و وطن هاي خود برگرديد، زيرا كه شما تاب مقاومت با اين گروه بسيار را نداريد و آنان را مقصود به غير از من نيست.

«فدعوني والقوم، فان الله عزوجل يغنيني و لا يخيبني [3] من حسن نظره، كعاداته في أسلافنا الطيبين»؛


اي اصحاب من! ايشان مرا مي خواهند، مرا با اين قوم بگذاريد كه خدا مرا ياري خواهد نمود، و مرا از رحمت خود محروم نخواهد كرد، چنانچه هميشه آباء و اجداد مرا ياري كرده است.

در اين هنگام، لشكر آن حضرت، از او جدا شده و متفرق گرديدند؛ ولي اقربا، خويشان و نيكان و نزديكانش دست از او بر نداشتند و گفتند: ما دست از تو بر نمي داريم، حزن تو حزن ما و مصيبت تو مصيبت ماست. ما به خدا تقرب مي جوييم، بودن ما در خدمت تو، سبب رستگاري ماست.

امام حسين عليه السلام به آنان فرمود:

اگر آنچه را كه من بر خود قرار داده ام بر خود قرار داديد، پس بدانيد خداوند جليل، منازل عاليه را به بندگان خود به جهت متحمل شدن ناملايمات روزگار مي بخشد.

اگر چه به من، پدران و بزرگان من كه من آخر ايشانم، از كرامات خود مخصوص فرموده و به ما منزلت عطا فرموده كه با وجود آنها، تحمل مكروهات دنيا بر ما سهل و آسان مي باشد، و لكن براي شما نيز از امامت و كرامت مي باشد.

«و اعلموا! انما الدنيا حلوها و مرها حلم، والانتباه في الاخرة [و الفائز من فاز فيها، و الشقي من شقي فيها]»؛

و بدانيد! كه شيريني و تلخي دنيا به منزله ي خواب است و بيداري در آخرت است [و رستگار كسي است كه در آن به رستگاري برسد، و شقي و بدبخت كسي كه در آن بدبخت گردد]. [4] .