بدان كه اولين كسي كه نصرت دين الهي نمود، پيغمبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم بود كه بر همه ي مجاهدين سبقت گرفت و به دست و زبان، دل و جان و مال در راه خدا جهاد كرد و از قوم خود اذيت ها كشيد و آزارها متحمل شد.


به آن جناب ظلم هاي بي حساب نمودند كه به احدي نكردند. آن حضرت بر همه صبر كرد تا اين كه در همه ي مقامات بر همه ي ممكنات سبقت گرفت.

بعد از او، اميرالمؤمنين عليه السلام بود كه عمر خود را صرف جان فشاني نمود و با تيغ آتشبار، دمار از روزگار كفار برآورد و خرمن وجودشان را به شعله ي شمشير خون ريز خود، آتش زده و دود از نهاد اهل كفر و عناد برآورد و به تيشه و ستيزه ي مردانگي اصل و بيخ شرك و كفر را از روزگار كند.

اگر شمشير او نبود، عمود اسلام نصب نمي گرديد، و اگر ضربت هاي او نبود، لواي ايمان بر پا نمي شد.

بعد از او، فرزند مظلومش امام حسن عليه السلام بود كه قدم در راه مردانگي زد و لواي نصرت الهي را بر افراشت، و به جان و مالش مجاهده نمود و چون خود را بر نصرت دين الهي مقدم يافت؛ با دشمنان مدارا كرد و با منافقان سازگاري نمود؛ زيرا كه مي دانست كه اگر به اين حال مجاهده نمايد، اين معدود چندي كه حق پرست مي باشند، هلاك خواهند شد و دين الهي بالمره معدوم خواهد گرديد و بساط حق پرستي يك مرتبه برچيده خواهد شد.

اينجاست كه در اخبار وارد شده: صلحي كه آن حضرت با معاويه كرد، خير آن بيشتر از آنچه آفتاب بر آن مي تابد، مي باشد. [1] .