بدان كه خداوند جليل، بر هر چيزي غالب است و هرگز او را احتياج و عجزي، عارض نمي شود كه محتاج به نصرت ناصري و اعانت معيني باشد، بلكه هر موجودي در جنب جلال و عظمتش خاضع و پست است و هر صاحب قوتي در جنب قوت و قدرتش، ضعيف و حقير مي باشد.

و چگونه چنين نباشد و حال آن كه اوست موجود هر ذي قوت و خالق هر صاحب قدرتي و اوست بخشنده ي قوت و قدرت و مفيض هر خير و بركت. اگر خواهد هزار هزار عالم در آن واحد موجود مي نمايد، و اگر خواهد معدوم مي كند كه: «فلا قوة الا بالله له الحكم و له الأمر».

پس، از اين كه حق تعالي مؤمنان را به سوي ياري خود خوانده و نسبت نصرت به خود داده لابد از ارتكاب خلاف ظاهري و تجوزي است.