به روايت ابن طاووس رحمه الله خبر شهادت حضرت مسلم عليه السلام در «زباله» به امام حسين عليه السلام رسيد. در اين هنگام، شيون و شوري در ميان دختران درگرفت، حضرت از آنجا نيز كوچ كرد، هنگام خروج، فرزدق شاعر به خدمت آن حضرت رسيد، عرض كرد:

يابن رسول الله! كيف تركن الي أهل كوفة وهم الذين قتلوا ابن عمك مسلم بن عقيل؟

چگونه بر اهل كوفه اعتماد مي كني و حال آن كه آنان پسر عموي تو مسلم را كشتند و با پدرت آن كردند كه مرگ خود را از خداي مي طلبيد و با برادرت بي وفايي نمودند.

حضرت اشك از ديدگان مبارك ريخت و فرمود:

«رحم الله مسلما [لقد صار الي روح الله و ريحانه، و تحيته و رضوانه]»؛

خدا مسلم را رحمت كند كه روح او به رحمت الهي واصل شد.

«[أما] انه قضي ما عليه و بقي ما علينا»؛

آنچه بر او بود بجا آورد و آنچه بر ماست باقي مي ماند.

آنگاه شعري چند خواندند كه دلالت بر نااميدي و يأس از دنياي دني داشت. [1] .