آنگاه ابن عباس به نزد آن نور ديده ي ناس آمده عرض كرد: يابن رسول الله! بيا و سفر عراق را ترك كن، و مبالغه ي بسيار نمود.

حضرت فرمود:

يابن عباس! جد بزرگوارم به من امري فرموده و در آن سري است كه بعد از اين به ظهور خواهد رسيد، و مرا واقعه اي در پيش است كه مكرر آن را از جد و پدرم شنيده ام و بايد آن به ظهور رسد.

وقتي آن حضرت اين آيه را ديد، فرمود: «انا لله و انا اليه راجعون، صدق الله و صدق


رسول الله».

يابن عباس! ديگر مبالغه مكن كه چاره اي از قضاي الهي نيست.

ابن عباس ساكت شد و آن حضرت را وداع كرد و فرياد واحسينا برآورد و بيرون رفت. [1] .