آري! والله! بعد از امام حسين عليه السلام راه هدايت تاريك و ظلماني گرديد، طريق هدايت و سعادت گم شد، مساجد و معابد خراب ماند، محاريب و منابر برهم خورد، آثار تقوا مندرس گرديد و درياي علم هدي منطمس شد.

چگونه مي توان تصور نمود كسي كه خداوند او را به جهت هدايت خلق برگزيد، حجت خود بر بندگنش گردانيد و در شبستان ضلالت، راهنماي گمشدگان قرار داد


كه از نور هدايت او، راه راست جويند؛ او را بدترين خلق به بدترين احوال بكشند و همه ي عالم را بي دليل گذارند و از فيوضات الهي محروم نمايند و با اين حال، دوستانش تعيش و زندگاني كرده و به فرح و شادي مشغول باشند؟!

مگر مظلومي نور ديده ي انبيا و محرومي جگر گوشه ي فاطمه ي زهرا عليهاالسلام و بي مددكاري خامس آل عبا را نشنيده اند؟ يا شنيده اند تجاهل مي نمايند؟

مگر عزيزتري از امام حسين عليه السلام - كه زينت آسمان ها و زمين ها، گوشواره ي عرش خدا، باب نجات امت و سبب نزول بركت است - دارند؟

يا مگر مظلوم تر از امام حسين عليه السلام كسي را دارند كه دل ايشان را مي سوزد؟ جايي كه حيوانات عجم [و گنگ] دلشان به او سوخته و سنگ و كلوخ از ديده خونبار شوند، نبايست دوستانش غافل بوده در مصيبتش ساكت شده و در بليه اش اشك حسرت از ديده نبارند؟!

به خدا! اين حالت نيست مگر از كسي كه معرفت به حق ايشان نداشته، در غفلت بوده و در شهوت فكر و ذكر دنيا و هم و غم آن فرورفته باشد و الا چه معني دارد مصايبي كه بر آن حضرت وارد شده، تصور كرده و بتوان خود را ضبط نمود؟

نشنيده ايد كه از ابوبصير نقل شد كه گويد:

در خدمت حضرت صادق عليه السلام بودم، يكي از فرزندان آن حضرت داخل شد، چون چشم آن حضرت بر او افتاد، او را در بغل كشيده و بوسيدند و فرمودند:

خدا حقير نمايد كسي را كه شما را حقير نمود، و از كساني كه پدران شما را كشتند انتقام شما را بگيرد، وخدا واگذارد كسي را كه شما را واگذاشته و لعنت كند جماعتي را كه شما را كشتند و خدا يار، ناصر و حافظ شما باد، به راستي كه گريه ي زنان، گريه ي انبيا و صديقين و ملائكه و شهدا بر شما طولاني شد.

آنگاه حضرتش گريسته و فرمودند:

اي ابا بصير!

اذا نظرت الي ولد الحسين عليه السلام آتاني ما لاأملكه بما اتي أبيهم واليهم.....

هرگاه نظرم به يكي ازاولاد امام حسين عليه السلام مي افتد حالتي مرا عارض مي شود


كه نمي توانم خود را ضبط نمايم، به جهت ظلم و ستمي كه بر پدر بزرگوار ايشان شده است. [1] .

در حديث ديگري آمده:

روزي نبود كه امام حسين عليه السلام در نزد حضرت صادق عليه السلام ياد شود مگر آن كه حضرتش در آن روز و شب محزون مي گرديد، و كسي آن حضرت را شاد و خندان نمي ديد. [2] .