شيخ مفيد گفته است:

چون عمر سعد كوچيد، گروهي از بني اسد كه در غاضريه ساكن بودند، نزد جسد امام حسين عليه السلام و اصحاب او آمدند و بر آنان نماز خواندند و حسين عليه السلام را در جايي كه اكنون قبر اوست به خاك سپردند، پسرش علي اكبر را پايين پاي او دفن كردند و براي شهداي ديگر از اهل بيت و يارانش كه با او شهيد شده بودند، جايي نزديك پاي حضرت قبر كندند و همه را يكجا به خاك سپردند. عباس بن علي عليه السلام را نيز همان جا كه شهيد شده بود، سر راه غاضريه كه اكنون قبر اوست به خاك سپردند. [1] .

ابن نما گويد:

چون مردم از كربلا برگشتند، گروهي از بني اسد كه در غاضريه سكونت داشتند آمدند و بر آن اجساد پاك نماز خواندند و در آن تربت اطهر دفنشان كردند. [2] .

محدث قمي گويد:

حر بن يزيد در همان جا كه كشته شد دفن شد. خويشاوندانش او را به خاك سپردند. بني اسد بر قبايل عرب افتخار مي كردند كه: ما بر حسين عليه السلام نماز خوانديم و او و يارانش را به خاك سپرديم. [3] .

ابن شهر آشوب گويد:

اجساد آنان را مردم غاضريه از بني اسد، يك روز پس از شهادتشان در تف به خاك سپردند. براي بيشتر آنان قبرهايي مي يافتند و پرندگان سفيدي را آنجا مي ديدند. [4] .


محمد بن سعد گويد:

زهير بن قين با امام حسين عليه السلام به شهادت رسيد. همسرش به غلامشان به نام شجره گفت: برو و مولاي خودت را دفن كن. گويد: آمدم و حسين عليه السلام را ديدم كه بر روي خاك افتاده است. گفتم: آيا من صاحب خودم را كفن كنم و حسين را رها كنم؟ حسين را كفن كردم و برگشتم و به همسر زهير گفتم. گفت: آفرين! كفن ديگري داد و گفت: برو صاحب خودت را كفن كن و چنان كردم. [5] .