صفار قمي با سند خود از حمزة بن حمران نقل مي كند كه:

نزد امام صادق عليه السلام، خروج حسين عليه السلام و همراه نشدن محمد حنفيه را ياد كرديم. حضرت فرمود: اي حمزه! در اين باره حديثي برايت خواهم گفت و از اين پس ديگر در اين باره سؤال نكن. حسين عليه السلام چون به سوي مكه جدا شد، نامه اي طلبيد و چنين نوشت:

«بسم الله الرحمن الرحيم. از حسين بن علي به بني هاشم. اما بعد، هر كس از شما به من بپيوندد، با من شهيد مي شود و هر كس جا بماند، به پيروزي نخواهد رسيد. والسلام.» [1] .

ديدار او با فرشتگان و جنيان

شيخ مفيد با سند خويش از امام صادق عليه السلام چنين روايت مي كند:

چون امام حسين عليه السلام از مدينه بيرون شد، گروههايي از فرشتگان نشاندار، با سلاحهايي در دست و سوار بر اسبان بهشتي او را ديدار نموده و به او سلام كرده گفتند: اي حجت خدا بر مردم پس از جد و پدر و برادرش! خداي سبحان در جاهاي متعدد، جد تو را به وسيله ي ما ياري رساند. اكنون هم ما را به امداد تو فرستاده است. به آنان فرمود: وعده گاه ما كنار قبر و محل شهادتم كه كربلاست. وقتي وارد كربلا شدم پيش من آييد. گفتند: اي حجت خدا! فرمانمان ده تا بشنويم و اطاعت كنيم. آيا از دشمني كه با تو برخورد مي كند بيم داري تا با تو باشيم؟ فرمود: آنان راهي بر من ندارند و آسيبي به من نمي رسانند تا آنكه به آن سرزمين برسم.

گروههايي از جنيان مسلمان نزد او آمدند و گفتند: اي سرور ما! ما پيروان و ياور توييم. هر دستوري كه داري بده. اگر فرمان دهي كه در همينجا كه هستي همه ي دشمنانت را نابود كنيم، چنان مي كنيم. حسين عليه السلام آنان را دعاي خير كرد و به ايشان فرمود: آيا اين آيه ي قرآن را كه بر جدم رسول خدا نازل شده نخوانده ايد كه: «هر جا باشيد، مرگ به سراغتان مي آيد، هرچند در برجهاي


استوار باشيد. [2] «و فرموده است: «آنان كه شهادت بر آنان نوشته شده، به شهادتگاه خويش بيرون خواهند شد. [3] «اگر من همين جا بمانم، پس اين مردم بدبخت با چه چيزي آزموده شوند؟ و چه كسي در جايگاه من در كربلا بيارمد؟ آن روز كه خداوند، زمين را گسترد، كربلا را برگزيد و پناهگاه شيعيانم و مايه ي ايمني در دنيا و آخرت براي آنان قرار داد. ولي روز شنبه، روز عاشورا حاضر مي شويد كه در آخر آن روز كشته مي شوم و پس از من هيچ كس از خانواده و خويشان و برادرانم نمي مانند كه تعقيب شوند و سر مرا نزد يزيد ملعون مي برند.

جنيان گفتند: اي حبيب خدا و فرزند حبيب خدا! به خدا سوگند اگر نبود اينكه اطاعت فرمانت لازم است و مخالفت با آن بر ماجايز نيست، همه ي دشمنانت را پيش از آنكه به تو برسند نابود مي كرديم. امام به آنان فرمود: به خدا قسم قدرت ما بر نابود كردن آنان از شما بيشتر است، ولي «تا هر كس هلاك شود و هر كس زنده مي ماند، با حجت و دليل زنده بماند. [4] « [5] .