پس از شهادت جانسوز پيشواي آزادي و غارت خيمه ها ن اسارت و غارت خاندان عدالت خواه آن حضرت، فرمانده سپاه استبداد، «عمر سعد» سر نازنين حسين عليه السلام را همان روز به وسيله ي «خولي بن يزيد» و «حميد بن مسلم» به سوي اميرش «عبيد» فرستاد، آن گاه به سپاه خويش دستور داد سرهاي مقدس ياران و خاندان شهيد او را از پيكرهايشان جدا سازند، و به «شمر» قيس «بن اشعث» و «عمرو بن حجاج» فرمان داد تا آن سرهاي سرفراز و ذلت ناپذير را به سوي كوفه ببرند.

آنان بدون چون و چرا به آن جنايت ننگين دست يازيدند و به نام اسلام مهر و خرد و بشر دوستي، به رقم زدن اين فاجعه ي هولناك پرداختند؛ اما خود «عمر بن سعد» تا نيمه ي روز يازدهم محرم را در كربلا ماند، و آن گاه بازماندگان شهيدان راه آزادي وبانوان و دختران و كودكان خاندان پيامبر را به بند اسارت كشيد و آنان را بر شترهايي بدون محمل و سايه بان نشاند و آن امانت هاي گرانقدر برترين پيامبر خدا را اندوه زده و سوگوار، با چهره هاي باز و بدون پوشش مناسب در برابر ديدگان دوست و دشمن بسان اسيران ترك و روم آن روز با ضد انساني ترين شرايط به سوي كوفه حركت داد.