از حضرت صادق عليه السلام آورده اند كه پيامبر فرمود: هنگامي كه روز رستاخيز فرا مي رسد، براي فاطمه عليهاالسلام، دخت فرزانه ام سراپرده اي از نور بر پا مي گردد، آن گاه حسين عليه السلام در حالي كه سر مبارك خود را بر روي دست دارد، به سوي سراپرده ي مادرش مي آيد.

هنگامي كه مام ارجمندش او را در آن حالت مي بيند، ناله اي جانسوز از ژرفاي جان برمي آورد كه تمامي فرشتگان و پيامبران و بندگان آزاده و برگزيده اي كه در انجا گرد آمده اند، با گريه ي جانسوز فاطمه عليهاالسلام، ناله سر مي دهند.

از پي آن، آفريدگار هستي، حسين عليه السلام را در زيباترين و پرشكوه ترين سيما، در چشم انداز مادرش پرتوافكن مي سازد تا با سر بريده، از كشندگان خويش داد خود را بخواهد و در بارگاه خدا از آنان بپرسد كه به كدامين گناه با او چنين كردند؟

آن گاه خداي دادگر همه ي كشندگان حسين عليه السلام و كساني را كه در ريختن خون پاك او، به گونه اي شركت كرده و در آن جنايت سهمگين به نوعي نقش داشتند، همه را در جايي گرد مي آورد و من همگي آنان را به كيفر بيدادشان نابود مي سازم؛ از پي آن، خدا همه ي آنان را دگرباره پديد مي آورد، و اميرمؤمنان آنان را به كيفر كشتن حسين عليه السلام نابود مي سازد، و پس از او همين گونه، امام حسن و ديگر امامان معصوم


به فرمان خدا كشندگان و شركت كنندگان در آن جنايت را كيفر مي كنند؛ و سرانجام خداي فرزانه رنج ها و خشم ها را از دل هاي دوستداران حسين عليه السلام و يارانش مي زدايد و اندوه آنان به لطف خدا به فراموشي سپرده مي شود.

آن گاه از ششمين امام نور آورده اند كه افزود:

«رحم الله شيعتنا، شيعتنا و الله المؤمنون، و هم المشاركون لنا في المصيبة بطول الحزن و الحسرة.»

مهر و بخشايش خدا بر شيعيان و رهروان راستين راه ما باد! پيروان ما، به خداي سوگند كه ايمان آوردگان و ايمان داران راستين هستند و در سوگ و اندوه ما در گذر تاريخ شركت داشته و همدل و همراه ما بوده اند.