در اين هنگام بود كه خشن ترين و شرورترين مهره ي سپاه استبداد «شمر» به خيمه هاي حسين عليه السلام و خاندان او يورش برد و با نيزه اش به شكافتن و دريدن آن ها پرداخت، آن گاه نعره بر آورد كه:

«علي يالنار احرقه علي من فيه»

براي من آتش بياوريد تا اين خيمه ها و كساني كه در آن هستند، همه را به آتش بكشم.

پيشواي آزادي با پيكر غرق در خون فرياد برآورد كه:

«يابن ذي الجوشن، أنت الداعي بالنار لتحرق علي اهلي، احرقك الله بالنار.»

هان اي پسر «ذي الجوشن»! آيا تو هستي كه براي به آتش كشيدن خيمه ها و خاندان و عزيزان من آتش مي خواهي؟

برو كه خداي دادگر تو را به آتش خشم خود بسوزاند.

كار شرارت و بيداد «شمر» به جايي رسيد كه «شبث» از فرماندهان فرصت طلب سپاه پيش آمد و او را به باد سرزنش گرفت و او شرمسار گرديد و از آتش زدن خيمه ها در آن شرايط چشم پوشيد و بازگشت.