آن گاه قهرمان ديگري از ياران فداكار و حق طلب حسين عليه السلام گام به ميدان جهاد و اخلاص نهاد، و اين بار «سويد بن عمرو» [1] بود كه روياروي هواداران استبداد و خشونت قرار گرفت.

او كه انساني شريف و درست انديش و شايسته كردار بود، و بسيار مرد نماز و نيايش، بسان شير با سپاه استبداد به پيكار برخاست.

او در پيكار دلاورانه فروگزار نكرد و در راه عدالت همه ي فشارها و رنج ها را با شكيبايي به جان خريد، تا از فروني زخم ها توان ايستادن را از كف داد و در ميان پيكرهاي به خون خفته ي ياران آزاديخواه عاشورا بر زمين افتاد.


او آرام و بي حركت روحش در آستانه ي پرواز بود كه ندايي از دشمن كه با شادماني از شهادت حسين عليه السلام خبر مي داد به گوشش رسيد. ندا اين بود كه: حسين كشته شد!

او با شنيدن اين خبر غمبار با هر رنج و دردي بود از روي زمين برخواست، و از درون جامه ي خويش شمشير كوچكي را در آورد و پيكار دليرانه را از سر گرفت و آن قدر پايداري كرد تا به فوز شهادت و ديدار حق نايل آمد.

و اين گونه بود كه ياران خردورز و خداجوي حسين عليه السلام در آن شرايط دشوار براي مبارزه و شهادت بر يكديگر پيشي مي جستند و آن روز و آن جا را به ميدان مسابقه براي اوج گيري به سوي معنويت تبديل كرده بودند؛ به گونه اي كه در وصف آنان اين گونه سروده اند:

قوم اذا نودوا لدفع ملمة

و الخيل بين مدعس و مكردس

لبسوا القلوب علي الدروع و اقبلوا

يتهافتون علي ذهاب الانفس

آن انسان هاي آزادي خواه و آزادمنش كساني بودند، كه هرگاه براي مبارزه با موانع رشد و پيشرفت فراخوانده مي شدند، دليرانه و آگاهانه در برابر دشمنان خشونت كيشي كه گروهي به نيزه و گروهي ديگر به انواع سلاح ها مسلح بودند، در چنين شرايطي دل ها و قلب هاي خود را بر روي زره ها مي پوشيدند و جان بر كف و آماده براي جانبازي و فداكاي، بر يكديگر پيشي مي جستند، و خود را به كام مرگ مي افكندند.