كاروان حسين عليه السلام به راه خويش به سوي عراق ادامه داد تا به منزلگاهي به نام «تنعيم» رسيد، و در آنجا به كارواني برخورد كه گروهي از شترداران آن، هداياي استاندار يزيد در «يمن» را به سوي شام براي او مي بردند.

حسين عليه السلام كالاها و هديه ها را برگرفت، چرا كه زمامداري امت در حقيقت از سوي خدا و مردم آن او بود، نه استبدادگران [كه با فريب و خشونت قدرت ملي و امكانات عمومي را به انحصار خويش در آورده بودند.] آن گاه به شترداران فرمود:

هر كدام از شما دوست داشته باشد، مي تواند به همراه ما به سوي عراق بيايد، و ما كرايه ي كاروان و هزينه ي شترانش را تا آنجا به او خواهيم پرداخت، و در اين سفر از برخورد خوب و همراهي نيك ما نيز بهره ور خواهد شد، اما هر كس هم دوست داشته باشد كه از همين جا از ما جدا شود و به وطن خويش بازگردد، كرايه ي راهي كه آمده است، محاسبه نموده و خواهيم پرداخت.»

پس از اين بيان بود كه گروهي از كاروانيان هزينه ي خويش را گرفتند و به راه خويش رفتند، و پاره اي ديگر راه همراهي را برگزيدند و با كاروان آزادي به سوي عراق، يا در حقيقت به كوي شهادت حركت كردند.