مرحوم «مفيد» در كتاب «مولد النبي و مولد الاوصياء» با سند خويش از ششمين امام نور حضرت صادق آورده است كه: به هنگام حركت پيشواي آزادي از مكه گروه هاي بي شماري از فرشتگان نشاندار، در حالي كه در صف هايي پرشكوه و وصف ناپذير سازمان يافته، و مجهز و مسلح، بر مركب هاي بهشت سوار بودند به حضور آن حضرت شرفياب شدند، و پس از نثار درود و سلام بر او گفتند:

هان اي بزگر مردي كه پس از نياي گرانقدر و پدر و برادر ارجمندش دليل راه و حجت خدا بر آفريده هاي اوست!هان اي حسين عزيز! خداي فرزانه هنگامه هاي بسياري نياي گرانقدرت پيامبر را به وسيله ي ما ياري فرمود، و اينك ما را به ياري شما گسيل داشته است.


آن حضرت در پاسخ آنان فرمود: وعده گاه من و شما در آن سرزمين باد كه در آن جا سر بر بستر شهادت مي نهم، و به سوي خدا پر مي كشم. نام آن سرزمين «كربلا» است، آن گاه كه در آن جا فرود آمدم، به ديدارم بياييد.

فرشتگان گفتند:هان اي راهنماي خلق خدا! ذات بي همتاي او به ما فرمان داده است كه سخن شما را بشنويم، و از شما فرمان بريم؛ از اين رو اگر از دشمنان بيداد پيشه، انديشه داريد كه راه را بر شما ببندند و روياروي شما قرار گيرند، اجازه دهيد تا ما به همراه شما باشيم.

حسين عليه السلام فرمود: آنان تا رسيدن من به شهادتگاه و هدف هاي بلندم، نخواهند توانست به جان من گزندي برسانند.

«لا سبيل لهم علي و لا يلقوني بكريهة او اصل الي بقعتي.»