اين نامه ي پرشور و سرشار از مهر و ارادت، به حسين عليه السلام رسيد. هنگامي كه آن حضرت نامه را خواند، شادمان گرديد و اصلاح طلب - نهشلي - را دعا كرد و فرمود: «ما لك؟ آمنك الله يوم الخوف، و اعزك و ارواك يوم العطش الاكبر.»

هان اي بنده ي خدا! تو را چه مي شود؟ خدا تو را در روز رستاخيز - كه روز ترس و هراس سهمگين است - امنيت ارزاني دارد و تو رابه پاداش پيروي از حق و عدالت، عزت بخشد، و در روز تشنگي سخت رستاخيز تو را سيراب گرداند.

و خود «ابن مسعود» پس از فرستادن اين نامه - در آن شرايط سخت و هراس انگيز - به سازماندهي ياران و همرزمان خويش پرداخت، و آن گاه زماني كه آماده ي حركت براي ياري رساني به پيشواي شايستگان گرديد، به ناگاه خبر جانسوز شهادت آن حضرت و ياران فداكارش به او رسيد و او با دريافت آن خبر جانگداز از سويي از شهادت حسين عليه السلام به اندوهي عميق گرفتار آمد، و از دگر سو به خاطر موفق نشدن به ياري او، دچار دريغ و دردي جانكاه و پايان ناپذير شد، و هماره با همان غم جانكاه همدم و همراه بود تا جهان را بدرود گفت.