با گسترش موج آزادي خواهي در ميان اقشار گوناگون جامعه، هواداران استبداد و انحصار نيز به تلاش تخريبي خود افزودند، و در اين راستا سه تن از سركردگان آنان به نام هاي: عبدالله باهلي، عمارة بن وليد، و عمر بن سعد نامه اي براي يزيد تنظيم كردند، و در آن نامه، آمدن سفير آزادي به دعوت مردم، و بيعت مردم كوفه با او را به يزيد گزارش كردند و از او خواستند تا «نعمان بن بشير» را از فرمانداري كوفه بر كنار نمايد، و ديگري را به جاي او گسيل دارد.

با رسيدن نامه ي آنان، يزيد نامه اي به عبيدالله بن زياد نوشت و به او - كه در آن زمان فرماندار بصره بود - فرمان داد تا با حفظ سمت، فرمانداري كوفه را نيز به كف گيرد. آن گاه ضمن آگاه ساختن او از جنبش اصلاح طلبانه و استبدادستيز مردم كوفه،


دعوت آنان از حسين عليه السلام، آمدن سفير آن حضرت به كوفه، و بيعت همگاني مردم با او به عنوان سفير و نماينده ي پيشواي آزادي، به او دستور داد تا با شدت عمل و خشونت و بيداد، كار را بر مردم حق طلب سخت گيرد و مسلم را دستگير سازد و اعدام كند!

«عبيد» پس از خواندن آن نامه، آماده شرارت و شقاوت و سركوبي ديگر گرديد، و رفت تا خويش را براي حركت به سوي كوفه آماده سازد.