پس از پيشگويي اعجاب انگيز پيامبر از آينده ي امت و رويداد جانسوز شهادت پيشواي آزادي، مردم هماره از آن رويداد سهمگين سخن مي گفتند و ضمن خطير و بزرگ شمردن آن، نگران و چشم به راه آمدن، و رخ گشودنش بودند.

در اين ميان، دوران تيره و تار بنيانگذار سلسله ي خشن و بيداد پيشه ي اموي، معاويه [1] .


با مرگ او در ماه رجب، به سال شصتم از هجرت به پايان رسيد و فرزند مست و مغعرورش يزيد [2] . نامه اي به فرماندار مدينه «وليد» نوشت، و پس از گزارش هلاكت پدرش، به او فرمان داد كه از مردم آن سامان، به ويژه از حسين عليه السلام براي او - به عنوان رهبر و پيشواي مسلمانان - بيعت گيرد.

در آن نامه به او دستور داد كه: اگر آن حضرت از بيعت سرباز زد، بي درنگ گردنش را بزن و سر او را به سوي من گسيل دار!

«ان أبي لعيك فاضرب عنمقه و ابعث الي برأسه.»