محدثان آورده اند كه: پس از يك سال از طلوع خورشيد جهان افروز وجود حسين عليه السلام، روزي يك گروه دوازده گانه از فرشته ها، بر پيامبر نور فرود آمدند، كه يكي از آنان در سيماي شير بود، و ديگري به صورت گاو نر. سومين آنان درچهره ي اژدها بود، و چهارمي در سيماي فرزندان آدم و هشت فرشته ي ديگر چهره هايي بر افروخته و گلرنگ، و ديدگاني گريان داشتند!

آنان در حالي كه بال هاي خود را گشوده بودند، مي گفتند:

هان اي محمد صلي الله عليه و آله و سلم! به زودي از سوي زورمداران سياهكار، همان بيدادي بر نور ديده ات حسين، فرزند ريحانه ات فاطمه عليهاالسلام خواهد رفت، كه از فرزند سياهكار آدم، «قابيل» بر «هابيل» - آن انسان كمال طلب و توحيدگرا - رفت؛ و خداي دادگر پاداش شكوهباري، بسان پاداش او به حسين عليه السلام ارزاني داشته و كشندگان سياهكارش را به كيفر و عذابي گرفتار خواهد ساخت، كه كشنده ي خودكامه ي آن بنده ي پر اخلاص خويش را گرفتار ساخت.

پس از آن رويداد عجيب، ديگر فرشته ي گران قدري در آسمان ها نماند، جز اين كه


به فرمان خدا بر پيامبر فرود آمد، و پس از نثار درود و سلام و عرض تسليت آن حضرت، به خاطر شهادت جانسوز و شجاعانه ي فرزندش در گذر زمان، و گزراش از پاداش پر شكوه خدا بر او، تربت پاك و الهام بخش شهادتگاه حسين عليه السلام را به پيامبر نشان داد؛ و پيامبر گرامي نيز پس از آن روز، هماره مي فرمود:

بار خدايا! كساني كه فرزندم را در برابر استبداد سياهكار تنها مي گزارند، خوار و رسوا گردان! و كساني كه با او به پيكار بر مي خيزند و او را مي كشتند، نابودشان ساز! و كشنده ي او را به هواي دل ابليسي اش مرسان، و نوميد و سرافكنده اش ساز!