مختار به يارانش گفت: اين محاصره هر روز از قدرت و توان ما مي كاهد، بيائيد بيرون رفته و مقاتله كنيم تا اگر كشته شديم با ذلت و خواري نباشد و سوگند بخدا من مأيوس نيستم، اگر شما تصديق كرديد خدا شما را نصرت دهد.

آنها اظهار ضعف و عجز نمودند، مختار به آنان گفت: اما من سوگند بخدا كه دستم را هرگز به آنها ندهم و تسليم حكم آنان نگردم.

عبدالله بن جعدة بن هبيره چون چنين ديد از قصر به زير آمد و نزد برخي از ياران خود رفته و مخفي گرديد [1] .