پس گروهي از بزرگان كوفه كشته شدند و پانصد نفر اسير گرديدند كه آنها را در آوردند در حالي كه بازوان آنها بسته بود.

عبدالله بن شريك مشغول آزاد كردن اسيران بود، پس چون مختار از اين امر با خبر گرديد گفت: آنان را بر من عرضه كنيد و هر كس در كشتن حسين عليه السلام مشاركت داشته معرفي نمائيد.

اسيران را به او عرضه كردند و هر كس را كه به جنگ با امام حسين رفته بود، كشتند، تا تعداد كشته شدگان به دويست و چهل نفر رسيد، و گروهي ديگر را نيز اصحاب مختار به قتل رسانيدند در حالي كه مختار بي اطلاع بود، آنگاه ديگر اسيران را آزاد كرد و از آنها پيمان گرفت كه با دشمنش همكاري نكنند، آنگاه اعلام كرد هر كس به منزل خويش رود در امان است مگر كسي كه مشاركت در ريختن خون حسين كرده باشد [1] .