زينب كبري عليها السلام در سوگ برادر و اهل بيت خود مدام نوحه سرايي مي كرد و مي گريست و هيچگاه اشك ديدگانش خشك نشد و از شدت گريستن او كم نگرديد و زماني كه به فرزند برادرش- امام زين العابدين عليه السلام- نظر مي كرد حزن و اندوهش زياده مي شد و آن مصائب دلخراش، قلب او را جريحه دار و چشم مباركش را بسيار فرسوده نمود بطوري كه بيش از دو سال پس از شهادت امام حسين عليه السلام زندگي نكرد و سرانجام روح پاكش به رفيق اعلي پيوست [1] .