بشير گويد: مردم مدينه يكپارچه بسوي كاروان حركت كردند، و من نيز اسبم را بسرعت راندم و ديدم مردم همه ي راهها را با حضور خود سد كرده اند، بناچار از اسب پياده شدم و با زحمت از ميان مردم گذشتم و خود را به خيمه هاي آل البيت رساندم.

علي بن الحسين عليه السلام داخل خيمه بود، بيرون آمد و دستمالي در دست آن حضرت بود كه اشك از رخسار مباركش پاك مي كرد، مردي منبري آورد و آن حضرت بر آن نشست و اشك از ديدگانش جاري بود، صداي مردم به گريه بلند شد و زنان ناله و زاري مي كردند و مردم از هر طرف به آن حضرت دلداري و تسليت مي گفتند، آن منطق پر از شيون و فرياد شده بود، تا آنكه حضرت سجاد عليه السلام با دست خويش اشاره كرد كه ساكت شوند و سپس اين خطبه را ايراد فرمود: