اگر زنان و كودكان در كنار اين قبور مي ماندند، خود را در اثر شيون و زاري و گريستن و نوحه كردن هلاك مي نمودند، لذا علي بن الحسين عليه السلام فرمان داد تا بار شتران را ببندند و از كربلا به طرف مدينه حركت كنند. چون بارها را بستند و آماده ي حركت شدند، سكينه عليها السلام اهل حرم را با ناله و فرياد به جانب مزار مقدس امام جهت وداع حركت داد و جملگي در اطراف قبر مقدس گرد آمدند. سكينه قبر پدر را در آغوش گرفت و شديدأ گريست و به سختي ناليد و اين ابيات را زمزمه كرد:

الا يا كربلا نودعك جسما

بلا كفن و لا غسل دفينا

الا يا كربلا نودعك روحا

لاحمد و الوصي مع الامينا [1] [2] .

[1] «اي کربلا! بدني را در تو به وديعه گذارديم، که بدون غسل و کفن مدفون شد؛ اي کربلا! کسي را به يادگار در تو نهاديم که او روح احمد و وصي اوست».

[2] الدمعة الساکبة 163 /5.