چون خبر شهادت امام حسين عليه السلام و فرزندان عبدالله بن جعفر در مدينه انتشار يافت گروهي براي تسليت به نزد او آمدند و يكي از نزديكان او كه گويا ابواللسلاس بود گفت: اين داغها براي خاطر ابي عبدالله الحسين به ما رسيد!

عبدالله سخت از اين سخن برآشفت و كفش خود را بسوي او پرتاب كرد و گفت:


يابن اللخناء! [1] آيا درباره ي حسين عليه السلام چنين سخن مي گويي؟ بخدا سوگند كه اگر من نيز با او بودم دوست داشتم كه از وي جدا نگردم تا با او كشته شوم و الله كه از صميم، قلب شهادت فرزندان را ناخوشايند نمي دانم و تحمل داغ آنان براي من آسان است چرا كه در ركاب برادر و پسر عمويم حسين عليه السلام كشته شده اند.

آنگاه روي به حاضران كرد و گفت: شهادت حسين بر من سخت گران و دشوار است و خداي را سپاس مي گويم- اگر چه خودم همراهي و جانبازي نكردم- فرزندان من در راه او از جان خود گذشتند [2]

شيخ طوسي روايت كرده است كه: چون خبر شهادت حسين عليه السلام به مدينه رسيد، دختر عقيل بن ابي طالب با گروهي از زنان و خويشان از خانه ي خود بيرون آمد و. چون به نزديكي قبر رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم رسيد فريادي كشيد و رو بسوي مهاجران انصار كرد و گفت:



ماذا تقولون اذ قال النبي لكم

يوم الحساب و صدق القول مسموع



خذلتم عترتي او كنتم غيبا

و الحق عند ولي الامر مجموع



اسلمتموهم بايدي الظالمين فما

منكم له اليوم عند الله مشفوع



ما كان عند غداة الطف اذ حضروا

تلك المنايا و لا عنهن مدفوع [3] [4] .