پس از شهادت آن بزرگوار، سپاه كوفه سه تكبير گفتند! زمين به سختي لرزيد و شرق و غرب تاريك شد و مردم را زلزله و برق فروگرفت و آسمان خون باريد و هاتفي از آسمان ندا كرد كه: بخدا سوگند امام فرزند امام و برادر امام و پدر امامان، حسين بن علي كشته شد [1] .

راوي گفت: در آن وقت غبار شديد توأم با تاريكي و طوفان سرخي كه امكان ديدن نمي گذاشت آسمان را فراگرفت كه آن گروه گمان كردند عذاب بر آنها نازل


گرديده و ساعتها ادامه داشت [2] .

امام صادق عليه السلام به زراره فرمود: اي زراره! آسمان چهل روز بر حسين عليه السلام خون گريست و زمين چهل روز به سياهي گريست و خورشيد تا چهل روز به گرفتگي و سرخي گريست و كوهها از هم پاشيد و فروريخت و درياها متلاطم گشت [3] .

داود بن فرقد از امام صادق عليه السلام نقل كرده است كه حضرت فرمود: چون حسين بن علي عليه السلام شهيد شد آسمان نيلگون گرديد تا يك سال؛ سپس فرمود: آسمان و زمين بر حسين بن علي عليه السلام يك سال گريست و بر يحيي بن زكريا نيز گريسته بود، و سرخي آسمان همان گريه ي آن است [4] .

در «اثبات الوصيه» مسعودي آمده است: روايت شده است كه آسمان چهارده روز بر حسين عليه السلام گريست؛ سؤال شد كه: علامت گريه ي آسمان چه بوده است؟ در پاسخ گفتند: خورشيد در ميان سرخي طلوع و غروب مي كرد [5] .

و سيوطي نقل مي كند كه: چون حسين بن علي كشته شد تا هفت روز نور خورشيد بر ديوارها زرد رنگ بود و بعضي از كواكب با بعضي ديگر برخود كردند، و روز عاشورا كه آن حضرت شهيد شد خورشيد گرفت و آفاق آسمان تا شش ماه سرخ گونه بود [6] .

خلاد مي گويد: بعد از شهادت حسين عليه السلام تا مدتي خورشيد چون طلوع مي كرد بر ديوارها و ساختمانها صبح و عصر آثار سرخي به چشم مي خورد و مردم هر سنگي را بر مي داشتند زير آن خون تازه بود!


ابوقبيل مي گويد چون حسين عليه السلام كشته شد خورشيد آن چنان گرفت و كه ستارگان نيمه ي روز ظاهر گرديدند تا اينكه ما گمان كرديم قيامت برپا شده است [7]

و در صواعق ابن حجر از ترمذي نقل كرده است: ام سلمه پيامبر را در خواب ديد در حالي كه بر چهره و سرش غبار و گرد نشسته و مي گريست، علت آن را پرسيد، پيامبر فرمود: هم اكنون حسين را كشتند [8] .

از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه: چون حسين بن علي را به شمشير زدند و از اسب افتاد و مردم براي جدا كردن سر مبارك او شتاب كردند، از عرش منادي فرياد زد: اي امتي كه بعد از پيامبر خود متحير و گمراه شده ايد! خداوند شما را به اضحي و فطر موفق ندارد [9]

مردم مدينه شامگاه آن روز كه حسين عليه السلام كشته شد هاتفي را شنيدند كه مي گفت:



مسح الرسول جبينه

فله بريق الخدود



ابواه من عليا قريش

وجده خير الجدود [10] [11]



مي آيد از سمت غربت، اسبي كه تنهاي تنهاست

تصوير مردي- كه رفته ست- در چشمهايش هويداست



يالش كه همزاد موج ست، دارد فراز و فرودي

اما فرازي كه بشكوه، اما فرودي كه زيباست






در عمق يادش نهفته ست خشمي كه پايان ندارد

در زير خاكستر او، گلهاي آتش شكوفاست



در جان او ريشه كرده ست، عشقي كه زخمي ترين ست

زخمي كه از جنس گودال، اما به ژرفاي درياست



در چشم او مي سرايد مردي كه شعر رسايش

با آنكه كوتاه و ژرف ست، اما در اوج بلند است



داغي كه از جنس لاله است در چشم اشكش شكفته ست؟

يا سركشي هاي آتش در آب و آينه پيداست!



هم زين او واژگون ست هم يال او غرق خون ست

جايي كه بايد بيفتد از پاي زينب، همين جاست



دارد زبان نگاهش، با خود سلام و پيامي

گويي سلامش به زينب، اما پيامش به دنياست:



افتاد امام من از پاي، تا آنكه مردي بتازد

در صحنه هايي كه امروز، در عرصه هاي كه فرداست



اين اسب بي صاحب انگار، در انتظار سواري ست

تا كاروان را براند در امتدادي كه پيداست [12] .