به يكي از كساني كه در سپاه كوفه حضور داشت، گفته شد: واي بر تو! چرا او فرزند پيغمبر را كيستي؟!

آن مرد گفت: دهانب خرد باد! تو اگر مي ديدي آنچه كه ما در كربلا ديديم، تو هم همين كار را مي كردي! آنها دست به قبضه ي شمشير مي بردند و مانند شيران غرنده به ما حمله مي كردند و خود را در دهن مرگ مي انداختند! امان قبول نمي كردند، رغبتي به مال و منال دنيا نداشتند! هيچ چيزي نمي توانست در ميان ايشان و مرگ فاصله بيندازد. اگر با آنها نمي جنگيديم، همه ي ما را از دم شمشير مي گذرانيدند، چگونه مي توانستيم از جنگ كردن با آنها خودداري كنيم؟!! [1] .

ابن عماره از پدرش تقل مي كند كه: از حضرت صادق عليه السلام سوال كردم و گفتم: از اصحاب امام حسين عليه السلام و اقدام آنها بر فداكاري و ايثار جان مرا آگاه كن.

آن حضرت فرمود: پرده و حجاب از برابر آنان برداشته شد و منازل خويش را در بهشت مشاهده كردند بطوري كه بر شهادت و كشته شدن شتاب مي كردند تا با حور معانقه نموده و بسوي جايگاه خود در بهشت بروند [2] .

اين شاعر عرب، چه زيبا، حالات اصحاب امام را ترسيم كرده است:



جادو بانفسهم في حب سيدهم

و الجود بالنفس اقصي غايد الجود






السابقون الي المكارم و العلي

و الحائزون غدا حياض الكوثر



لو لا صوارمهم و وقع نبالهم

لم تسمع الاذان صوت مكبر [3] [4] .



تاج سر بوالبشر خاك شهيدان توست

اين شهدا تا ابد فخر بني آدمند



خاك سر كوي تو زنده كند مرده را

زانكه شهيدان آن جمله مسيحا دمند