سپاهيان تحت امر شمر، طبق دستور ابن سعد به آتش زدن خيمه ها مشغول شدند و شمر به خيمه ي امام نزديك شد و با نيزه بسوي خيمه اشاره رفت و فرياد زد: آتش بياوريد تا اين خيمه را با كساني كه در آن هستند بسوزانم!! [1] .

اهل حرم در حالي كه فرياد مي زدند، از خيمه بيرون ريختند، امام حسين عليه السلام بر


سر شمر فرياد زد: اي پسر ذي الجوشن! تو آتش طلب مي كني كه خيمه ي مرا با اهل بيتم بسوزاني؟! خدا تو را در آتش عذاب خود بسوزاند.

حميد بن مسلم كه در آنجا حضور داشت به شمر گفت: پناه مي برم به خدا! آتش زدن خيمه ها سزاوار نيست، آيا مي خواهي اين كودكان معصوم و زنهاي بي پناه را در آتش بسوزاني و به دست خود اسباب عذاب ابدي خود را فراهم سازي؟! بخدا قسم كه اكتفا به كشتن مردان اينها، امير تو را خوشحال مي كند! چه نيازي به كشتن كودكان و زنان است؟!

شمر پرسيد: تو كيستي؟

حميد بن مسلم از بيم جان، خود را معرفي نكرد تا از گزند او در امان باشد [2] .

شبث بن ربعي به شمر گفت: تو را تا به اين حد قسي القلب نمي شناختم و رفتاري از اين زشت تر از تو نديده بودم، آيا تصميم داري كه با زنان مقابله كني و آنها را بترساني؟!

در اين هنگام شمر- لعنة الله عليه- بازگشت [3] .