امام عليه السلام اصحاب خود را مخاطب قرار داد و فرمود: پايداري كنيد اي بزرگ زادگان!


مرگ بمانند پلي است كه شما را از سختيها و دردهاي دنيا بسوي بهشت وسيع و نعمت دائم الهي عبور مي دهد. كداميك از شما ترك زندان به اميد آرميدن در قصر را نمي پسنديد؟! پدرم از رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم برايم حديث كرد كه فرمود: دنيا زندان مؤمن و بهشت كافر است و مرگ جسر مؤمن است بسوي بهشت و پل كافر است بسوي جحيم، نه به من دروغ گفته شده و نه من دروغ مي گويم [1] .

اصحاب امام حسين عليه السلام در رفتن بسوي ميدان و مبارزه و شهادت برابر آن حضرت بر يكديگر سبقت مي گرفتند [2] و مبارزه ي سختي كردند تا اينكه روز به نيمه رسيد، حصين بن نمير كه فرماندهي تيراندازان سپاه كوفه را بر عهده داشت چون مقاومت اصحاب امام را ديد، به سپاه پانصد نفري خود دستور داد تا ياران امام را تيرباران كنند.

در اثر اين تيراندازي، تعداد ديگري از اصحاب امام عليه السلام مجروح و تعدادي از اسبها نيز از پاي درآمدند. چون تعداد ياران امام حسين عليه السلام اندك بود لذا هر يك نفر از آنان كه به شهادت مي رسيد، جاي خالي او در ميانه ي اصحاب كاملا نمايان مي شد، ولي از سپاه دشمن بعلت كثرت، هر تعدادي كه از آنها كشته مي شد، در ظاهر نقصاني پديد نمي آمد [3] .

امام حسين عليه السلام روي به عمر بن سعد كرد و گفت: براي آنچه كه امروز تو مشاهده مي كني روزي خواهد بود كه تو را آزرده خواهد كرد.

سپس امام عليه السلام دستش را بسوي آسمان بلند كرد و گفت: اي خدا! اهل عراق ما را فريفتند و با ما خدعه كردند و با برادرم حسن بن علي كردند آنچه كردند؛ خدايا!


شيرازه ي امور آنان را از هم بگسل [4] .