گروهي از سپاهيان بسوي امام عليه السلام حركت كردند و در ميان آنها عبدالله بن حوزه ي تميمي فرياد برآورد كه: حسين در ميان شماست؟!

اصحاب امام حسين پاسخ دادند: اين امام حسين است، چه مي خواهي؟!

گفت: اي حسين! تو را به آتش بشارت مي دهم!

امام فرمود: سخني دروغ گفتي، من نزد پروردگار بخشنده و شفيع و مطاع مي روم، تو كيستي؟

گفت: من ابن حوزه هستم.

امام عليه السلام در حالي كه دستهاي مبارك را بلند كرد به حدي كه سپيدي زير بغلش نمايان گشت گفت: خدايا! او را در آتش بسوزان.

آن مرد به خشم آمد، ناگاه اسب او رم كرد و ابن حوزه بر زمين سقوط كرد در حالي كه پايش به ركاب اسب گير كرده بود، آنقدر بدنش بر روي خاك كشيده شد كه قسمتي از بدنش جدا شد و قسمت ديگر به ركاب اسب آويزان بود، و سرانجام پس از برخورد باقيمانده ي بدنش به سنگ، در ميان آتش خندق افتاد و مزه ي آتش را چشيد.

امام عليه السلام بخاطر استجابت دعايش، سجده ي شكر بجاي آورد و دستانش را برداشت و عرض كرد: اي خدا! ما از مقربان درگاه تو، اهل بيت پيامبر تو و ذريه ي او هستيم، حق ما را از جباران ستمگر بستان، بدرستي كه تو شنوا و از هر كس به مخلوق خود نزديكتري.


محمد بن اشعث گفت: چه قرابتي بين تو و پيامبر است؟!!

امام حسين عليه السلام گفت: خدايا! محمد بن اشعث مي گويد در ميان من و پيامبرت نسبتي نيست، خدايا! امروز طعم ذلت و خواري خود را به او بچشان تا من عقوبت او را ببينم.

اين دعاي امام نيز مستجاب شد، و محمد بن اشعث بجهت قضاي حاجت از اسب پياده شد و عقربي او را گزيد و با لباسي آلوده به هلاكت رسيد [1] [2] .