در حديث مناجات موسي عليه السلام آمده است كه گفت: خدايا! چرا امت پيامبر خود محمد را بر ديگر امتها فضيلت دادي؟

خداي تعالي فرمود: آنان را بجهت 10 خصلت فضيلت دادم: نماز و زكات و روزه و حج و جهاد و نماز جمعه و نماز جماعت و قرآن و علم و عاشورا.

موسي سؤال كرد: عاشورا چيست؟

خداي تعالي فرمود: گريستن بر فرزند محمد صلي الله عليه و اله و سلم و مرثيه و عزاداري بر فرزند پيامبر برگزيده. اي موسي! هر بنده اي از بندگانم در آن زمان كه او بگريد و يا تباكي كند در سوگ فرزند مصطفي او را پاداش بهشت دهم، و هيچ بنده اي از بندگانم از مال و ثروت خود در راه محبت فرزند دختر پيامبر صرف ننمايد مگر اينكه پاداش هر درهم را هفتاد درهم در دنيا عطا كنم و در بهشت متنعم شود و از گناهان او درگذرم، بعزت و جلالم سوگند هيچ زن يا مردي قطره اي از اشكش در روز عاشورا و يا غير آن جاري نگردد مگر اينكه او را پاداش صد شهيد عطا نمايم. (مجمع البحرين 405 /3- لغة عشر).

سپيده دم امام عليه السلام با اصحابش نماز صبح را خوانده و دست مباركش را بسوي آسمان برداشت و گفت:

اللهم انت ثقتي في كل كرب و رجائي في كل شدة، و انت لي في كل امر نزل


بي ثقة وعدة، كم من هم يضعف فيه الفؤاد و تقل فيه الحيلة و يخذل فيه الصديق و يشمت فيه العدو انزلته بك و شكوته اليك رغبة مني اليك عمن سواك ففرجته و كشفته فانت ولي كل نعمة و صاحب كل حسنة و منتهي كل رغبة.

خداوندا! تو پناه مني در مشكلها، و اميد مني در سختيها، و ملجا و ياورم هستي در آنچه كه بر من نازل شود؛ پروردگارا! از چه دل زخمهاي رنج آوري كه قلب را شكسته و چاره را گسسته و دوست را به ناروائي داشته و نيش دشمن را به همراه، به تو شكايت ميكنم كه اميد به تو بي نيازي از دل دادن به ديگري است، پس بگشاي دربهاي بسته را و بنماي روزنه هاي اميد را كه تو راست تمام نعمتها و از آن توست همه خوبيها و تويي تنها مقصود آرزوها.

سپس امام عليه السلام بپاخاست و خطبه خواند و حمد و ثناي الهي نمود و به اصحابش فرمود: خداي عز و جل به شهادت من و شما فرمان داده است، بر شما باد كه صبر و شكيبايي را پيشه ي خود سازيد [1] .