اين قصر منسوب به مقاتل بن حسان بن ثعلبه مي باشد و آن موضعي است بين عين التمر و قطقطانيه، عيسي بن عبدالله آن را خراب نموده و تجديد بنا كرد. (معجم البلدان 374 /4).

امام عليه السلام روز چهارشنبه اول ماه محرم الحرام سال شصت و يك هجري بر اين منزل وارد شدند [1] .


در اين منزل، آن حضرت خيمه اي را مشاهده كردند كه در كنار آن اسبي ايستاده و نيزه اي استوار، سؤال كردند: اين خيمه ي كيست؟

گفتند: متعلق به عبيدالله بن حر جعفي است [2] .

امام عليه السلام حجاج بن مسروق جعفي را نزد او فرستاد، عبيدالله بن حر از حجاج بن مسروق سؤال كرد: چه پيامي آورده اي؟

حجاج بن مسروق گفت: هديه اي و كرامتي، اگر پذيرا باشي! اين حسين است كه تو را به ياري خود خوانده است، اگر او را ياري كني مأجور خواهي بود و اگر كشته گردي به فيض شهادت نائل خواهي آمد.

عبيدالله بن حر گفت: بخدا سوگند كه از كوفه خارج نشدم مگر اينكه ديدم جماعت كثيري به قصد جنگ كردن با حسين بيرون مي آيند و شيعيانش او را مخذول ساخته دانستم كه او كشته خواهد شد، و چون من قدرت بر ياري او ندارم، مايل نيستم نه او مرا ببيند و نه من او را ببينم!

حجاج بن مسروق به خدمت امام عليه السلام بازگشت و پاسخ عبيدالله بن حر را به امام عرضه داشت.

آن حضرت برخاست و با عده اي از اهل بيت و يارانش بسوي خيمه ي عبيدالله روانه گرديد، و چون بر او وارد شد قسمت بالاي مجلس را براي جلوس امام مهيا كرد.

عبيدالله بن حر مي گويد: من هرگز كسي را همانند حسين عليه السلام در عمرم نديدم، هنگامي كه حسين بسوي خيمه ام مي آمد چنان آن منظره و هيئت گيرايي داشت كه در هيچ چيزي آن جاذبه وجود نداشت و چنان رقتي در من پديدار شد كه تا كنون نسبت به كسي هرگز در من اينگونه رقتي پيدا نشده بود، آن لحظه اي كه مشاهده نمودم امام


حسين عليه السلام راه مي رفت و كودكان گرداگرد او پروانه وار بر گرد شمع وجودش حركت مي كردند، به محاسنش نظر كردم همانند بال غراب سياه بود، بدو گفتم: آيا اين رنگ سياهي از موي شماست يا اثر خضاب؟

فرمود: اي پسر حر! پيري ام زود فرارسيد؛ دانستم كه خضاب است.

چون امام عليه السلام در خيمه ي عبيدالله نشست پس از حمد و ثناي الهي فرمود: اي پسر حر اهل شهر شما به من نامه نوشتند كه به ياري من هماهنگ اند و از من خواستند تا به نزد آنها بيايم، ولي آنچه وعده داده بودند، نادرست بود، و تو داراي گناهان زيادي هستي، آيا نمي خواهي بوسيله ي توبه، آن اعمال ناشايسته را از بين ببري؟

عبيدالله بن حر گفت: چگونه ممكن است جبران آنهمه گناه اي پسر پيامبر؟!

امام عليه السلام فرمود: فرزند دختر پيامبرت را ياري كن.

عبيدالله گفت: بخدا سوگند من مي دانم كسي كه از تو پيروي كند در روز قيامت سعادتمند خواهد شد، ولي نصرت من، تو را در قتال با دشمن بي نياز نمي كند و در كوفه براي شما ياوري نيست، و من چنين نكنم، زيرا نفس من به مرگ راضي نيست [3] ، ولي اين اسب من كه «ملحقه» نام دارد، بخدا سوگند در پي چيزي با اين اسب نبودم كه بدست نياوردم و كسي مرا دنبال نكرد جز اينكه از او سبقت گرفتم اسبم را بگير! از آن تو باشد!

امام حسين عليه السلام فرمود: حال كه خود، ما را ياري نمي كني، ما نيازي به تو و اسب


تو نداريم، و گمراهان را به ياري خويش نطلبم، ولي تو را نصيحت مي كنم، اگر مي تواني به جايي برو كه فرياد ما را نشنوي و مقاتله ي ما را نظاره گر نباشي، سوگند بخدا اگر كسي بانگ ما را بشنود و ما را ياري نكند خدا او را به روي در آتش افكند [4] .