امام عليه السلام نامه را به مرد شجاعي به نام قيس بن مسهر صيداوي [1] سپرد، و او نامه را گرفته و با شتاب ركاب مي زد تا به قادسيه رسيد، گروهي از مزدوران ابن زياد (كه هر كسي بر عراق وارد يا خارج مي شد تفتيش و بازرسي بدني مي كردند) راه بر او گرفته تا او را تفتيش كنند، او بناچار نامه ي امام را پاره نمود تا از مضمون آن آگاه نشوند.

مزدوران، قيس بن مسهر و قطعه هاي نامه را نزد عبيدالله بن زياد فرستادند، عبيدالله از او پرسيد: تو كيستي؟

پاسخ داد: مردي از شيعيان اميرالمومنين حسين بن علي عليه السلام.


عبيدالله گفت: نامه اي را كه با تو بود چرا پاره نمودي؟

قيس پاسخ داد: براي اينكه تو از مضمونش آگاه نشوي!

عبيدالله گفت: نامه را چه كسي فرستاده و نزد چه كساني مي بردي؟

قيس گفت: نامه از حسين عليه السلام بسوي گروهي از اهل كوفه بود كه من اسامي آنها را نمي شناسم.

عبيدالله خشمناك شد و فرياد زد: بخدا سوگند تو را هرگز رها نكنم مگر اينكه اسامي آن افرادي را كه حسين براي آنها نامه فرستاده است بگويي، و يا اينكه بر منبر بالا رفته و حسين و پدر و برادرش را سب كني! در اين صورت تو را رها مي كنم و الا تو را از دم تيغ خواهم گذراند!

قيس در پاسخ گفت: چون آن گروه را نمي شناسم، پيشنهاد دوم تو را انجام خواهم داد!

عبيدالله با اين گمان كه او از مرگ مي هراسد، قبول كرد و دستور داد مردم كوفه در مسجد اعظم آن شهر گرد آيند تا سخنان قيس بن مسهر فرستاده ي امام عليه السلام را در مدح بني اميه بشنوند.

در اين هنگام قيس بر فراز منبر رفت و پس از حمد و ثناي الهي درود بر رسول گرامي و رحمت بسيار بر علي و فرزندانش فرستاد، سپس بر عبيدالله و پدرش و سردمداران حكومت از كوچك و بزرگ لعنت فرستاد و با صداي بلند گفت: اي مردم حسين بن علي بهترين خلق خدا و فرزند فاطمه دختر رسول خداست و من فرستاده ي او بسوي شما هستم من در يكي از منازل بين راه از او جدا شده و نزد شما آمدم تا پيام او را برسانم، به نداي او لبيك گوئيد.

مأمورين ابن زياد كه شاهد ماجرا بودند، جريان را به عبيدالله گزارش كردند و او كه كاملا در نقشه ي خود شكست خورده بود و خشم سراپايش را گرفته بود فرياد زد كه او را به بالاي قصر دارالاماره برده و به زيرش افكنند، مأمورين او اينچنين كردند و


قيس را به شهادت رسانده استخوانهاي او را در هم شكستند.

چون خبر شهادت قيس به امام عليه السلام رسيد بسيار محزون گرديد و در حالي كه اشك از ديدگانش جاري بود مي گفت: «بار خدايا براي ما و شيعيان ما جايگاهي والا در نزد خود قرار ده، و ما و شيعيان ما را در جوار رحمت خود مستقر فرما كه تو بر انجام هر كاري قادري» [2] [3] .