كنيه ي او ابوجعفر و ماردش اسماء بنت عميس است. او اول مولودي است كه در حبشه از مسلمين به دنيا آمده است، و با پدرش جعفر بن ابي طالب از حبشه به مدينه آمد و از رسول خدا صلي الله عليه و اله و سلم حديث حفظ و روايت نموده است. وي مردي سخاوتمند بود كه او را «بحرالجود» مي گفتند، و گفته شده كه كسي در اسلام سخي تر از او نبوده است. او در سال 80 هجري در سن 90 سالگي در مدينه وفات يافت. (الاستيعاب 880 /3).

چون به اهل مدينه خبر رسيد كه امام حسين عليه السلام قصد رفتن از مكه به عراق را دارد، عبدالله بن جعفر براي آن حضرت نامه نوشت كه: تو را بخدا سوگند از مكه خارج مشو! من بر اين تصميمي كه شما گرفته ايد بيمناكم و مي ترسم كه تو و اهل بيت تو را از دم شمشير بگذرانند، و اگر تو به شهادت برسي نور زمين خاموش خواهد شد، تو اميرمؤمنان و چراغ هدايت اين امتي، در رفتن به عراق شتاب مكن، من از يزيد و سردمداران بني اميه براي تو و فرزندان و اهل بيت و دارائي تو خط امان خواهم گرفت، و السلام.