امام حسين عليه السلام قبل از حركت، مكتوبي را بعنوان وصيت مرقوم داشت كه در آن آمده بود:

... و اني لم اخرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما حرجت لطلب الاصلاح في امة جدي صلي الله عليه وآله وسلم اريد ان آمر بالمعروف و انهي عن المنكر و اسير بسيرة جدي و ابي علي بن ابي طالب عليه السلام، فمن قبلني بقبول الحق فالله اولي بالحق و من رد علي هذا اصبر حتي يقضي الله بيني و بين القوم بالحق و هو خير الحاكمين.

اين چيزي است كه حسين بن علي به برادرش محمد بن حنفيه وصيت نموده است: بدرستي كه حسين گواهي مي دهد بر وحدانيت خدا و اينكه او شريك ندارد و محمد صلي الله عليه وآله وسلم بنده و رسول اوست و حق را از جانب خدا آورده است، و بدرستي كه بهشت و دوزخ حق است و روز قيامت خواهد آمد و شكي در آن نيست و خداي متعال مردگان را زنده خواهد كرد.

اما بعد، خروج من بر يزيد براي ايجاد فتنه و فساد و يا براي سرگرمي و خودنمائي نيست بلكه خروج من براي اصلاح امور امت جدم رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم است. من اراده كرده ام كه امر به معروف و نهي از منكر نموده و از سيره ي جدم و پدرم علي بن ابي طالب عليه السلام پيروي كنم، اگر كسي دعوت به حق را پذيرفت پس خداوند سزاوارتر به قبول آن است و اگر كسي آن را نپذيرفت من صبر خواهم كرد تا خداي متعال ميان من و اين جماعت داوري كند و او بهترين


حكم كنندگان است. و اين وصيت من است از برادر به تو، و توفيقي نيست مگر با كمك خدا توكل بر او مي كنم و بسوي او انابه خواهم كرد.

سپس نامه را پيچيد و آن را مهر نموده به برادرش محمد بن حنفيه [1] داد [2] .