امام حسين عليه السلام در تاريكي شب به سراغ قبر مادرش فاطمه ي زهرا عليها السلام آمد و در برابر تربت پاكش ايستاد و آنهمه بزرگواري و فداكاري و عواطف مادر را به خاطر آورد، سپس در حالي كه قطرات اشك بر صورت مباركش جاري بود براي آخرين بار با مادر وداع كرد و به سراغ مزار برادرش امام مجتبي عليه السلام رفت و تربت پاكش را در آغوش گرفت و با قلبي مالامال ازاندوه به خانه بازگشت [1] .



شب بود و سكوت مرگباري كه مپرس

او بود و چشم اشكباري كه مپرس






مي رفت و صداي شيون مادر او

مي گشت بلند از مزاري كه مپرس [2] .