امام حسين عليه السلام در پاسخ نامه ي اهل كوفه نوشتند: من اميدوارم كه رأي برادرم در صلح و رأي من در جهاد با بيدادگران هر دو در راه رشد و تعالي و رستگاري باشد، بر شما باد كه اين امر را از دشمنان و بيگانگان پنهان كنيد و تا معاويه زنده است از جاي خود حركت نكنيد، اگر او مرد و من زنده بودم نظر خود را به شما خواهم گفت انشاءالله [1] .

جمعي از بزرگان عراق و اشراف حجاز نزد امام حسين عليه السلام آمده و پس از تعظيم و يادآوري فضائل و مكارم اخلاقيش او را بسوي خود مي خواندند و مي گفتند: ما براي شما بمنزله ي دست و بازو هستيم و ترديدي نداريم كه چون معاويه بميرد كسي همانند تو در ميان مردم نيست.

و هنگامي كه رفت و آمد آنها نزد امام حسين عليه السلام زياد شد، عمر و بن عثمان بن عفان نزد مروان بن حكم كه در آن زمان حاكم مدينه بود، آمد و گفت: رفت و آمد مردم به نزد حسين بسيار شده و بخدا سوگند كه روزهاي سختي را از او و ياران او در پيش خواهي داشت.

مروان در اين باره براي معاويه نامه اي فرستاد و معاويه در پاسخ او نوشت: مادامي كه حسين را با ما كاري نيست و دشمني خود را با ما آشكار نكرده است، او را آزاد


بگذار ولي دورادور مراقب او باش [2] .