از بارزترين كساني كه انسانيت را در تمام مراحل تاريخي مطرح و بناي رفيع انديشه هاي انساني را پايه گذاري كردند و به ارزشهاي فردي و اجتماعي عينيت بخشيدند، سالار شهيدان حضرت حسين بن علي عليه السلام بود.

او تاريكيهائي را كه در مسيرحركت معنوي و تكاملي بشريت قرار داشت با نور هدايت از ميان برد و طلوع فجر هدايت را در افق دلهاي جويندگان حقيقت و پويندگان طريق سعادت، بشارت داد.

او معلم راستيني بود كه راستاي تحقق رسالت جد بزرگوارش- رسول اكرم صلي الله عليه وآله وسلم- با مبارزه و پيكار با مظاهر فساد و نابودي بيداد و بيدادگري و اقامه ي مكتب ايمان و عدل، درسهاي آموزنده و سرنوشت سازي را به انسانها آموخت.

او در قيام تاريخي خود به دنبال موقعيتهاي سياسي و يا كسب منافع مادي نبود و تنها هدفي را كه دنبال مي كرد نجات گمراهان از گرداب ضلالت و فراخواندن آنان به صراط هدايت بود [1] .

او قيام كرد تا امت اسلامي را به صلاح و فلاح رهنمون گردد و حاكميت الله را با اجراي فريضه ي امر به معروف و نهي از منكر در جامعه ي اسلامي تحقق بخشد [2] .

قداست هدف و نيت خالص آن بزرگوار، جاودانگي ياد و نامش را در ميان امتها و ملتها در پي داشت و بشريت هرگز او را فراموش نخواهد كرد چرا كه او اسوه ي همه ي خوبيهاست.

حسين عليه السلام در آن مقطع حساس تاريخي نمي توانست شاهد پايمال شدن اصول مسلم اسلامي و جان گرفتن بدعتها و رواج بازار فساد و تباهي باشد، چرا كه به عنوان يك رهبر الهي براي روياروئي با عناصر ناشايست و خودكامه ي اموي احساس مسئوليت مي كرد و با تمام توان در برابر اين مظاهر فساد و طغيان و ظلم و شرك-كه توسط آل ابي سفيان پديد آمده بود- ايستاد، بويژه كه زمينه هاي اين قيام توسط پدر بزرگوارش حضرت علي عليه السلام و برادر گراميش امام حسن عليه السلام در سالهايي بسيار سخت و طولاني آماده شده بود.

ابن ابي الحديد مي گويد: او شخصيتي است كه خواري و ذلت را نپذيرفت و جوانمردي و شهادت را در سايه ي شمشير بر پستي و مذلت برگزيد، او و يارانش را امان دادند ولي او خواري را نپذيرفت [3] .

در اين پيشگفتار ضمن پرهيز از ترجمه ي لفظ به لفظ و با روش نقل معني به معني به برخي از موضوعات پيرامون اين شخصيت كم نظير اشاره خواهيم داشت، شخصيتي كه با گذشت قرنها هنوز يادش بر دلها و نامش بر زبانها جاري است، و نهضت افتخار آفرينش الهام بخش ملتها، و خون نامه ي شهادتش عنوان برجسته ي حيات اسلام و قران، و اسارت اهل بيتش موجب رسوائي و نابودي دشمنان، و ابعاد فداكاريش موجب حيرت عالميان، و توان و شكيبائيش موجب شگفتي فرشتگان خدا شده است [4]

ام الفضل [5] . همسر عباس بن عبدالمطلب- عموي رسول خدا- مي گويد: در خواب ديدم گويا قطعه اي از بدن رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم را قطع نموده و در دامان من گذاشتند؛ چون از خواب بيدار شدم ترسان از اينكه تأويل اين رؤيا چيست نزد پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم آمدم و رؤياي خود را به آن حضرت عرض كردم. فرمود: چه خوب رؤيايي است! انشاءالله پسري از فاطمه بزودي متولد مي شود كه در دامان تو

بزرگ خواهد شد.

ديري نپائيد كه از زهرا عليها السلام، حسين عليه السلام متولد گرديد و همانگونه كه پيامبر خبر داده بود در دامان ام الفضل (لبابه) قرار گرفت و او را پرورش داد [6] .

[1] مصباح المتهجد 551 (زيارت اربعين).

[2] «اني لم احرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا ولا ظالما و انما خرجت لطلب الاصلاح في امة جدي صلي الله عليه و آله اريد ان آمر بالمعروف و انهي عن المنکر». (بحار 329 /44).

«من به جهت ظلم و تجاوز و فساد و تفريح و اظهار کبر بيرون نيامدم بلکه خواهان اصلاح در امت جدم پيامبر و تحقق فريضه‏ي امر به معروف و نهي از منکر هستم».

[3] شرح نهج‏ البلاغه ابن ابي‏ الحديد 249 /3.

[4] «قد عجبت من صبرک ملائکةالسموات». (زيارت ناحيه‏ي مقدسه).

[5] او لبابه دختر حارث بن حزن هلالي است و خواهر او ميمونه همسر رسول خداست و مي‏گويد او اول زني است که بعد از خديجه به رسول خدا ايمان آورده است، و از عباس هفت فرزند به نام فضل و عبدالله و عبيدالله و معبد و قثم و عبد الرحمن و دختري هم به نام ام‏حبيبه داشته است. (الاستيعاب 1907 /4.

[6] مستدرک الصحيحين 127 /3.