بسم الله الرحمن الرحيم الحمد لله الذي اخرق قلوبنا بمصائب فرخ الرسول و أجري دموعنا علي قرة عين البتول و جعل سرورنا في طول أحزانه و ادام همومنا بدوام اشجانه والصلاة و السلام علي رسول الله محمد بن عبدالله صلي الله عليه و آله الجاري عليه عبرته مدة حياته و علي أميرالمؤمنين المخبر بقتله و سبي بناته.

أما بعد؛ چنين گويد اين بنده قاصر، ابن محمد باقر الموسوي الدزفولي، محمد طاهر - عفي الله عن جزائمهما - كه در اين اوان محنت اقتران، كه ايام عاشوراء سال 1321 ه. ق از افق مصيبت قريب العهد به طلوع است. و از اين جهت، نائره ي اندوه و محنت، باز از دلهاي شيعيان در مصيبت مولاي خود در شرف اشتغال هيجان است و سيلاب اشك از ديده ي ماتميان رشك عمان،هر كسي به نحوي عزادار و به قسمي سوگوارند، اين بنده روسياه و غريق بحر


گناه را به نظر رسيد كه ايام مصيبت فرجام را وسيله ي تمسك به ذيل شفاعت سبط خير الانام - عليه الصلاة و السلام - نموده بدين گونه كه به عرض برادران ديني خواهد رسيد و كتاب مستطاب «اللهوف علي قتلي الطفوف» كه از معتبرترين كتب مقاتل اماميه - كثر الله امثالهم في البرية - تأليف سيد بزرگوار عالي مقدار، علي بن موسي بن جعفر بن محمد بن طاوس الحسيني - نور الله مضجعه و عطر الله مرقده - مي باشد و از جمله علماء اعلام و محققين فرقه اماميه و طايفه ناجيه اثني عشريه است و در جلالت شأن و سطوح برهان، اجل از آن است كه كسي بتواند احصاء برهه اي از مفاخر و فضائل آن جناب را نمايد؛ چه از غايت ظهور و اشتهار به مثابه آن است كه مدح خورشيد عالمتاب را در مراي ناظران احدي توان نمود و يا آنكه بحر محيط را به كاسه ي وهم توان پيمود. شكر الله مساعيه و رفع الله درجاته.

و بالجمله؛ چون اين كتاب مستطاب را مراتب بلند و معارج ارجمند از وثوق و اعتماد در نزد حجج الاسلام و علماي أعلام است، مناسب چنين دانستم كه لآلي مضامين و جواهر فوايد آن را در نظر كافه شيعيان و «اهل بيت» اش لا سيما آن كساني كه از درك مفاد عبارات عربي در پرده و حجابند جلوه گر نمايد كه هر كس به قدر استعداد از اين فيض عظيم بهره و از اين سرچشمه ي نجات غرفه برداشته و عامه خلق بر حقايق وقايع روز عاشورا و غير آن به شرحي كه در اين كتاب مرقوم گرديد كه خالي از زوائد است و عاري از آنچه


طبع شيعه مؤمن غيور از شنيدن او متأذي است اطلاع كامل حاصل نمايند. اميد كه اين بنده ي روسياه را از دعاي خير در مظان استجابت فراموش نفرمايند و چون در ترجمه ي ديباچه ي كتاب، مهم غرضي نيافتم اعراض از آن را اولي دانستم [1] و از مسلك اول كه به دو اصل كتاب است شروع در ترجمه گرديد. ابتداء شروع، روز 22 ماه ذي الحجة الحرام سال 1320 ه. ق بوده. به عون الله تعالي در ظرف بيست روز به اتمام رسيد.

اميدوار از عواطف و مراحم اهل فضل و دانش چنان است كه دامان عفو بر زلات بپوشانند و از خدشه در لغزشهاي آن اغماض فرمايند.

و العذر عند كرام الناس مقبول و بالله التوفيق و عليه التكلان.