به دنبال وقايعي كه در شام روي داد، يزيد سر امام (ع) را نزد فرماندار

خود در مدينه يعني عمرو بن سيعد بن عاص فرستاد. عمرو از اين رفتار يزيد دل نگران شد و گفت: اي كاش آن را نزد من نفرستاده بود. اما مروان حكم كه در آنجا حضور داشت گفت: ساكت باش؛و سپس سر را گرفت و در مقابلش نهاد و نوك بيني آن را گرفت و گفت:



يا حبذا بردك في اليدين

و لونك الأحمر في الخدين



كأنما بات بمجسدين [1] .




آنگاه گفت: به خدا سوگند، گويي روزگار عثمان را به چشم مي بينم! عمرو بن سعيد نيز پس از شنيدن صداي شيون از خانه هاي بني هاشم گفت:



عجت نساء بني زياد عجة

كعجيج نسوتنا غداة الارنب [2] .



آنگاه منبر رفت و پس از يادآوري ماجراي امام حسين (ع) گفت: به خدا سوگند، دوست داشتم كه سر او بر پيكرش و روح او در كالبدش مي بود و به عادت هميشگي ما و او، او ما را دشنام مي داد و ما ستايشش مي كرديم. او از ما مي بريد و ما با او رابطه برقرار مي كرديم. در همين حال ابن ابي جيش از بني اسد بن عبدالعزي برخاست و گفت: خداوند فاطمه (س) را بيامرزد. عمرو اندكي به خطبه ادامه داد و گفت: شگفتا از اين


الثخ! [3] تو را به فاطمه چكار؟ گفت: مادرش خديجه است [منظورش اين بود كه خديجه از فرزندان اسد بن عبدالعزي است] گفت: آري به خدا سوگند! و او دختر محمد است، اگر تو او را به مادرش مي شناسي، من او را به پدرش مي شناسم. سپس عمرو بن سعيد دستور داد سر امام (ع) را كفن كردند و در بقيع، كنار قبر مادرش، به خاك سپردند. [4] .